Dzisiaj skoncentruję się na twórczości Pauliny Wilk, czyli autorki reportaży o rozmaitej tematyce.
„LALKI W OGNIU. OPOWIEŚCI Z INDII”
Pierwsza z nich, czyli reportaże z Indii, to moja ulubiona książka Pauliny. „Lalki w ogniu” czytałam po raz pierwszy kilka lat temu i pamiętam, że zrobiła na mnie niesamowite wrażenie. Z początkiem roku postanowiłam przeczytać wszystkie książki Pauliny Wilk więc, gdy po kilku latach tą pozycję oddała mi znajoma, z ogromną przyjemnością zatonęłam w lekturze.
Książka to zbiór reportaży o Indiach pokazujących wiele aspektów życia w tym kraju. Mamy tu zatem świetnie pokazane społeczeństwo, które, pomimo rozwoju Indii, wciąż jest tradycyjnie podzielone na klasy społeczne, którymi rządzi wiele przesądów.
Ponadto, autorka pokazuje i jednocześnie wyjaśnia wiele zwyczajów z różnych sfer życia. Znajdujemy tu między innymi ludzi wykształconych, którzy pozostają zależni od astrologii, ludzi myjących się i załatwiających swoje potrzeby fizjologiczne w miejscach publicznych z powodu braku łazienek w domach, jak również młodych chodzących na randki czy też znikające dziewczynki.
Ciężko w kilku zdaniach streścić tą książkę. Każdy rozdział to opowieść o innych zwyczajach, tradycjach, aspektach życia.
Po prostu przeczytajcie.
„ZNAKI SZCZEGÓLNE”
W swojej kolejnej książce Paulina Wilk, dziewczyna urodzona w 1980r. w wojskowej rodzinie, opisuje dorastanie w epoce PRL, dojrzewanie i dorosłość w czasach transformacji ustroju oraz wejścia Polski do Unii Europejskiej.
A zatem ta pozycja to bardzo osobisty opis życia autorki (wręcz autobiografia), przedstawicielki pokolenia, które było jednocześnie ostatnimi obywatelami PRL i pierwszymi wolnej Polski. Czytając książkę, automatycznie wracałam pamięcią do czasów swojego dzieciństwa, przecież też należę do tego pokolenia! I co chwilę odkrycie: „faktycznie tak właśnie było!” – zabawy na podwórku, odwiedziny bez zapowiedzi, rozmowy twarzą w twarz, spotkania towarzyskie… A potem zmiana ustroju, denominacja, matura, studia, wejście Polski do Unii Europejskiej, pierwsza praca…
Dorastając w tak ciekawych czasach na wiele kwestii i aspektów życia nie zwracałam uwagi, bezproblemowo adoptując się do nowej rzeczywistości. Nie śledziłam więc życia politycznego, po prostu zajmowałam się swoim życiem. A może zabrakło mi racjonalnego myślenia i wrażliwości autorki?
Według mnie książka fenomenalnie pokazuje jak wyglądało życie w czasach transformacji. Z jednej stron prostsze, bez wszechobecnej technologii, a z drugiej strony trudniejsze.
„POJUTRZE. O MIASTACH PRZYSZŁOŚCI”
Natomiast długo się zastanawiałam, co napisać o tej książce… Otóż Paulina Wilk jest zdania, że klucz do przyszłości człowieka tkwi w miastach. W miastach, w których mieszka połowa ludzkości, które ewoluują dostosowując się do potrzeb mieszkańców. Autorka opisuje zatem wielkie metropolie, a wizyta w każdej z nich jest poprzedzona opisem urbanistycznych wizji, filozofii czy marzeń architektów. Wraz z Pauliną mamy więc możliwość zajrzeć do takich miast jak Dubaj, Bombaj, Kampala, Sogolo, Singapur, Lima, Masdar, Seul i Kopenhaga.
Osobiście z tej książki w pamięci zapadła mi wizyta w Kopenhadze, Limie i Singapurze. Nie będę zdradzać szczegółów tych podróży. Jeśli Was zaciekawi taka koncepcja książki oraz opis tych miast, to zapraszam do lektury.
Mam mieszane uczucia dotyczące tej pozycji. Z jednej strony niespotykana koncepcja, a z drugiej… No właśnie, jakiś niedosyt, znużenie.
Bardzo lubię pióro Pauliny Wilk, jednak ta książka zwyczajnie mnie rozczarowała…
„MIĘDZY WALIZKAMI”
Na koniec najnowsza książka Pauliny, czyli zbiór felietonów publikowanych w magazynie „W drodze” w latach 2014 – 2017. Felietony dotykają bardzo różnych kwestii związanych z podróżami, zwiedzaniem, dzieciństwem, a także z małymi sprawami dnia codziennego. Autorka wnikliwie, czasem z zaskoczeniem czy zdziwieniem przypatruje się różnym aspektom życia. Nie wiem, jak streścić te felietony, nie opisując ich w całości, więc nie będę się w nie zagłębiać ;-).
Książka skłoniła mnie do refleksji dlaczego podróżuję, zwiedzam różne miejsca, co najbardziej cenię w wyjazdach. Jest we mnie ciekawość świata, chęć by poznać coś nowego, zobaczyć nowe miejsca, posmakować lokalnej kuchni.
A Wy podróżnicy, wiecie dlaczego wyruszacie w świat?
